https://islamansiklopedisi.org.tr/abdulvehhab-es-sabuni
Nisbesinden de anlaşılacağı üzere Hemedanlı’dır ve bir Nakşî şeyhinin oğludur. Hayatı hakkında çok az bilgi vardır. Bazı kaynaklarda Abdülvehhâb b. Celâleddin Muhammed el-Hemedânî olarak da anılmaktadır. Sünnî olduğu için, Safevîler’den Şah I. Tahmasb’ın Hemedan’ı işgal etmesi üzerine önce Şam’a, oradan da Mısır’a gitti. Kahire Mevlevîhânesi’ne yerleşti. Eserini tamamladığı 947 (1540) yılında Kahire’de bulunduğu anlaşılmaktadır. Daha sonra Medine’ye gitti ve orada vefat etti.
Kahire’de bulunduğu sırada mevlevîhânenin kütüphanesindeki, Ahmed Eflâkî’nin Mevlevîliğin ana kaynaklarından birincisi kabul edilen Menâḳıbü’l-ʿârifîn adlı eseri üzerinde çalıştı. Şeriatın zâhirine aykırı bulduğu bazı kısımları çıkarıp yer yer yeni bilgiler ekleyerek ve özetleyerek S̱evâḳıbü’l-Menâḳıb adıyla eseri Farsça olarak yeniden kaleme aldı. 1540 yılında tamamlanan eser bir mukaddime, her birine “zikr” adı verilen dokuz bölüm ile bir hâtimeden meydana gelmektedir. “Zikir”lerde sırasıyla Mevlevî ileri gelenlerinden Bahâeddin Veled, Seyyid Burhâneddin, Mevlânâ, Şems-i Tebrîzî, Selâhaddîn-i Zerkûb, Çelebi Hüsâmeddin, Sultan Bahâeddin, Çelebi Ârif, Şemseddin Emîr Çelebi hakkında bilgi verilmektedir. Çeşitli kütüphanelerde bulunan yazmaları arasında (bk. Süleymaniye Ktp., Âşir Efendi, nr. 1540; Nâfiz Paşa, nr. 1130), Topkapı Sarayı Müzesi Kütüphanesi’ndeki (Emanet Hazinesi, nr. 1194) nüsha 985’te (1577) istinsah edilmiştir.
Menâḳıbü’l-ʿârifîn’in Mevlevîler arasındaki önemi sebebiyle, Abdülvehhâb’ın bu eseri de yazıldığından kısa bir süre sonra Türkçe’ye çevrilmiştir. İlk olarak Derviş Halil Senâî (ö. 950/1543) tarafından bazı değişikliklerle tercüme edilerek Kanûnî’ye takdim edilmiştir. Bu tercümenin Süleymaniye Kütüphanesi’nde (Hâlet Efendi ilâvesi, nr. 49 ve 50) iki nüshası mevcuttur. Daha sonra Mesnevîhan Derviş Mahmud Dede (ö. 1011/1602), Tercüme-i Sevâkıb adıyla eseri ikinci defa Türkçe’ye çevirmiştir. 998 (1590) yılında Konya’da tamamlanan bu tercüme, Senâî’ninkini unutturarak meşhur olmuştur. Eserin İstanbul Üniversitesi, Süleymaniye ve Topkapı Sarayı Müzesi kütüphanelerinde pek çok nüshası vardır. Süleymaniye Kütüphanesi’nde (Mihrişah Sultan, nr. 272) bulunan nüsha 1004 (1595-96) tarihlidir. Ayrıca eser Müzekki’n-nüfûs kenarında basılmıştır (İstanbul 1281). Topkapı Sarayı Müzesi Kütüphanesi’nde (Revan Köşkü, nr. 1479) bulunan minyatürlü nüsha, Süheyl Ünver tarafından Mevlânâ’dan Hatıralar: Sevâkıb-ı Menâkıb adıyla ve minyatürleriyle birlikte yeni harflerle neşredilmiştir (İstanbul 1973).
Keşfü’ẓ-ẓunûn’da, Abdülvehhâb es-Sâbûnî’nin bunlardan başka Şerḥu Muʿammeyât-ı Mîr Ḥüseyin ve Ṣırâṭü’l-müstaḳīm adlı eserleriyle Nevâ-yı Ḫurûs isimli Farsça bir manzumesi olduğu da kaydedilmektedir.
BİBLİYOGRAFYA
Sâkıb Dede, Sefîne, I, 3-8.
Esrar Dede, Tezkire, Süleymaniye Ktp., Hâlet Efendi ilâvesi, nr. 109, vr. 75b.
Keşfü’ẓ-ẓunûn, II, 1077, 1742, 1981.
Hediyyetü’l-ʿârifîn, I, 641.
Îżâḥu’l-meknûn, II, 66.
Abdülbâki Gölpınarlı, Mevlânâ’dan Sonra Mevlevîlik, İstanbul 1953, s. 15-16.
Süheyl Ünver, Mevlâna’dan Hatıralar: Sevâkıb-ı Menâkıb, İstanbul 1973, s. 2-3.
Özege, Katalog, IV, 1558.
Storey, Persian Literature, I, 938.
H. Ritter, “Mevlânâ Celâleddin Rûmî ve Etrafındakiler”, TM, VII-VIII/1 (1942), s. 279-280.
Tahsin Yazıcı, “ʿAbd al-Vahhāb al-Hamadānī”, EIr., I, 168-170.
İlişkili Maddeler
Görseller
