el-OSMÂNİYYE

Başında yer alan “Osmânîler’in görüşü ve tutumu”, sonunda da “Osmânîler’in cevapları” ve “Osmânîler’in beyanları” anlamındaki ifadeler dolayısıyla eser kaynaklarda Kitâbü’l-ʿOs̱mâniyye, er-Risâletü’l-ʿOs̱mâniyye yahut kısaca el-ʿOs̱mâniyye ismiyle anılmıştır (İbnü’n-Nedîm, s. 210). Dönemin büyük ilim ve kültür adamı Câhiz’in kelâm ve edebiyat konuları yanında siyasî meselelere de yakınlık duyduğu ve iyi ilişkiler içinde bulunduğu Abbâsî yönetimini muhaliflerine karşı savunan eserler kaleme aldığı bilinmektedir. Bunlardan biri olan el-ʿOs̱mâniyye’de telif tarihiyle ilgili herhangi bir kayda rastlanmamakla birlikte hayatının sonuna doğru Şiîler’e karşı olumlu bir tutum sergileyen, hatta sekizinci imam Ali er-Rızâ’yı kendisine veliaht tayin eden Me’mûn’un ölümünden (218/833) sonra ve Câhiz’e bu konuda reddiye yazan Ebû Ca‘fer el-İskâfî’nin vefatından (240/854) önce yazılmış olmalıdır.

el-ʿOs̱mâniyye’de belli bir konu tasnifine yer verilmemiştir. İlk kısımlarda ara başlık niteliğinde birkaç “fasıl” yer almış, daha sonra konular genellikle Osmânîler’le Şiîler’in karşılıklı görüşleri şeklinde vazedilmiştir. Kitabın muhtevası Hz. Ebû Bekir’in üstünlüğünü ortaya koyan faziletleri, Şîa’nın bu faziletlere yönelik itirazları, bu itirazlara verilen cevaplar, ayrıca Şîa’nın Hz. Ali’nin üstünlüğü için gösterdiği deliller ve bunlar hakkında Osmânîler’in değerlendirmeleri biçiminde düzenlenmiştir. Eserin başında, müslümanların çoğunluğunu teşkil eden Osmânîler’in Hz. Ebû Bekir’i İslâm toplumunun en üstün siması olarak gördüğü, bundan dolayı Resûlullah’tan sonra ona biat edildiği, onun faziletlerinden birinin Müslümanlığı ilk kabul eden kişi olmasından kaynaklandığı belirtilir. Ardından Şîa’nın Hz. Ali’nin çocuk yaşta müslüman olduğu, dolayısıyla onun daha faziletli sayılması gerektiği yolundaki görüşleri aktarılır ve yetişkinlik çağında İslâmiyet’i benimsemenin çocukluk döneminde benimsemekten daha önemli kabul edilmesi gerektiği vurgulanır. Daha sonra Hz. Ebû Bekir’in Resûl-i Ekrem’le birlikte katıldığı savaşlardaki tavrı ve bazı kişilerin onun aracılığıyla müslüman oluşu gibi hususlara değinilir. Şîa’nın, Hz. Ali’nin üstünlüğünü temellendirmek için Resûlullah’ın hicret esnasında evinden ayrıldığında onu yatağında yatırmasını delil olarak öne sürdüğü aktarılır; buna karşılık Osmânîler’in Hz. Ebû Bekir’in hicrette bizzat Resûl-i Ekrem’le birlikte olduğu, bunun daha büyük bir fazilet sayıldığı belirtilir. Ayrıca Bedir ve Uhud gibi savaşlarda Hz. Ali’nin büyük yararlılıklar gösterdiği vurgulanırken Ebû Bekir’in dirayetli, temkinli duruşu övülür. İlim açısından Hz. Ali’nin daha üstün olduğu şeklindeki Şiî iddiasına yer verilen eserde Hz. Ebû Bekir’in gerek Peygamber’in ölümünün ardından gerekse başta irtidad hareketleri olmak üzere sonraki olaylarda sergilediği tavır bakımından ilmen de Hz. Ali’den üstün sayılması gerektiği zikredilir. Şîa’nın zühd bakımından Hz. Ali’nin üstünlüğü görüşüne karşılık Hz. Ebû Bekir’in kamu yararına daha çok harcamalarda bulunduğu, daha çok köle âzat ettiği, hakkında daha çok âyet indiği, dolayısıyla onun bu alanda da Hz. Ali’den üstün olduğu belirtilir. Ayrıca Şîa’nın Hz. Ali hakkında nâzil olduğunu ileri sürdüğü âyetlerin başka nüzûl sebeplerinin bulunduğuna dair bilgiler aktarılır. Hz. Ebû Bekir’in “Sıddîk” lakabıyla anılması, hac emîri olarak görevlendirilmesi, Resûlullah’ın ölüm hastalığı sırasında namaz kıldırmak üzere onu görevlendirmesi gibi hususlar, ardından Şîa’nın başta Gadîr-i Hum olmak üzere Peygamber’in kendisi hakkında söylediği iddia edilen rivayetler, ayrıca onların Hz. Ebû Bekir’in hilâfetine ilişkin değerlendirmeleri ele alınır. Eser Hz. Ömer ve Hz. Osman’ın bazı tasarrufları, gerçekleştirdikleri fetihler, Hz. Ali’nin ilk üç halifeyle ilişkisi ve çocuklarına onların isimlerini vermesi gibi hususlarla sona erer.

Müslüman çoğunluğunun Resûl-i Ekrem’in vefatından sonra ortaya koyduğu siyasî tavrı temellendiren, daha sonra Şiîler tarafından ileri sürülen iddiaları eleştiren el-ʿOs̱mâniyye gerek ortaya koyduğu malzeme gerekse derin tahlil ve istidlâlleriyle önem arzeder. Bu yönüyle eser, sadece imâmet konusunu tartışan bir çalışma olmayıp rivayetlerin sağlıklı biçimde yorumlandığı, tarihî olayların sosyokültürel faktörlerle değerlendirildiği bir sosyal tarih niteliği taşır. Müellif her ne kadar imâmet için “en üstün olma” şartında Şiîler’le aynı prensipte birleşmişse de imâmetin nasla belirlenmediğini ve imamın mâsum olması diye bir şartın bulunmadığını kanıtlamıştır. Eser, Köprülü Kütüphanesi’ndeki tam nüsha ile (nr. 815) British Museum’da seçmelerin bulunduğu nüsha (nr. 1129) karşılaştırılarak Abdüsselâm Muhammed Hârûn tarafından neşredilmiştir (Kahire 1374/1955). Charles Pellat, Câhiz’in çalışmalarını ele aldığı kitabında eserin Fransızca bir özetini yayımlamıştır (İngilizce’si için bk. Pellat, s. 72-82).

el-ʿOs̱mâniyye’ye bazı reddiyeler yazılmıştır. Bunların ilki, müellif henüz hayatta iken Ebû Ca‘fer el-İskâfî tarafından kaleme alınan ve Naḳżü’l-ʿOs̱mâniyye, er-Red ʿale’l-ʿOs̱mâniyye ve Münâḳażâtü’l-ʿOs̱mâniyye gibi adlarla anılan eser olup tamamı günümüze kadar gelmemiştir. Eserin İbn Ebü’l-Hadîd tarafından aktarılan bazı bölümlerini (Şerḥu Nehci’l-belâġa, XIII, 215-295) Abdüsselâm Muhammed Hârûn el-ʿOs̱mâniyye neşrinin sonuna almıştır (s. 281-343). Diğer bir reddiye Ebü’l-Fezâil Ahmed b. Mûsâ b. Tâvûs’un Binâʾü’l-maḳāleti’l-Fâṭımiyye fî naḳżi’r-Risâleti’l-ʿOs̱mâniyye’sidir (nşr. Ali Adnânî el-Gureyfî, Beyrut 1411/1991). Zamanımıza ulaşmayan diğer bazı reddiyeler de şunlardır: Ebû Muhammed Sebît b. Muhammed el-Askerî, Naḳżü’l-ʿOs̱mâniyye; Muzaffer b. Muhammed b. Ahmed el-Belhî Naḳżü’l-ʿOs̱mâniyye; Ebü’l-Ahvas el-Mısrî, er-Red ʿale’l-ʿOs̱mâniyye; Hasan b. Mûsâ en-Nehaî Naḳżü’l-ʿOs̱mâniyye (reddiyeler hakkında bk. Ebü’l-Fezâil Ahmed b. Mûsâ b. Tâvûs, neşredenin girişi, s. 43-46).

Bu madde TDV İslâm Ansiklopedisi’nin 2007 yılında İstanbul’da basılan 33. cildinde, 481-482 numaralı sayfalarda yer almıştır. Matbu nüshayı pdf dosyası olarak indirmek için tıklayınız.